Voor de spiegel

Voor schrijven is mijn hoofd genoeg:
woorden rijgen zich aaneen
en voegen zich bij de dingen
waarvoor zij zullen staan.
Neem dit:

Vaak is het sluiten van de rits
meer nog dan het poetsen van de tanden
een haast achteloos proces
dat gepaard gaat met een snelle blik
of ik mijzelf wel ben.

Soms echter stokt de rits
door ondergelegen stof
– prozaïsch maar het is niet anders –
of gewoon een autonoom defect.

Mijn blik verliest zijn spiegelbeeld,
stuurt het zoekend priegelen
tot de rits als alle dagen
soepeltjes weer sluit.