vrijdag 10 februari 2012

Winterpret

Het kan ochtend zijn of toch nog nacht:
er zijn opeens geen vogels meer
en men forenst nog wel maar
zachtjes, bijna stiekem, schuldbewust.

Wonderlijk dat iets dat zo wit is
uit zoveel grijs kan vallen.
Grijs waarachter de maan fluistert
dat de zon een dagje vrij neemt
en dat zij de macht noch de wil heeft
die leemte zelfs maar deels te vullen.

Er dan is er het ruisend schuiven
van schoolgaand hout en staal,
wit plezier vliegt kwetterend
door de lucht tussen de dekens,
een vermomming van de zon die zo
incognito mijn hart verwarmt.