Michaël en de draak

Het vuur van de vooruitgang
is gedoofd: afremmen gaat vanzelf,
stilstand volgt bij dit perron.

Aan beide zijden loopt het spoor
van de horizon naar hier.
Begin en eind zijn eender:
de leegte zwelt van beide zijden aan,
beneemt de adem, stopt de tijd.

Dit hier en nu is het begin
maar ook het einde van het niets
als hij uit de sneltrein stapt
die op dit station niet stopt.


(In memoriam Michaël Vincent Reman,
3 augustus 1990 – 19 november 2011)

Gedicht (2)

U leest en wordt misschien getroffen
door de schoonheid van dit dicht
en u vermoedt misschien of kent zelfs
het monnikenwerk dat voor u ligt
van schrijven, schrappen, scheuren, scherpen,
tot het tot hier toe was verricht.

Het viel wel mee eigenlijk, deze keer.